Of beter gezegd: is er een verband tussen mijn verleden en mijn vurige onafhankelijkheid? Is mijn neiging om altijd op eigen benen te willen staan een bewuste keuze, of simpelweg een overlevingsmechanisme? En – laten we helemaal eerlijk zijn – heeft die kleine (oké, soms iets grotere) hekel aan bepaalde mannen hier iets mee te maken?

De correlatie tussen trauma en onafhankelijkheid

Laten we er even een wetenschappelijke bril bij pakken. Onderzoek toont aan dat slachtoffers van seksueel misbruik verschillende copingmechanismen ontwikkelen om controle over hun leven terug te winnen. Eén van die mechanismen? Hyperzelfstandigheid.

• Vrouwen die seksueel geweld hebben meegemaakt, hebben vaak het gevoel dat hun autonomie is afgenomen. Het verlangen om nooit meer afhankelijk te zijn van een ander – financieel, emotioneel of fysiek – wordt daardoor een drijvende kracht.
• Dit kan leiden tot een sterk feministisch bewustzijn: je ziet niet alleen je eigen verhaal, maar ook het bredere systeem waarin vrouwen kwetsbaar kunnen zijn.
• Onderzoek naar post-traumatische groei laat zien dat veel overlevers juist sterker uit hun trauma komen en een dieper gevoel van eigenwaarde en kracht ontwikkelen.

Oftewel: het is helemaal niet zo gek dat ik mijn eigen broek wil ophouden (en dat het liefst met een extra stevige riem).

En dan dat stukje mannelijke energie…

Hier wordt het interessant. Want als mijn trauma mij richting onafhankelijkheid heeft geduwd, hoe komt het dan dat ik regelmatig in mijn mannelijke energie schiet?

• Actiegerichtheid, controle en zelfstandigheid worden vaak geassocieerd met mannelijke energie. En raad eens? Dat zijn precies de eigenschappen die veel vrouwen ontwikkelen na trauma.
• Vrouwelijke energie wordt geassocieerd met overgave, ontvangen en vertrouwen – dingen die juist moeilijk kunnen zijn voor iemand die controle is kwijtgeraakt.
• Dit verklaart waarom ik mezelf soms betrap op een ‘ik heb niemand nodig’-mentaliteit. En waarom ik regelmatig omga met mannen die hun zachte kant durven te laten zien (en daar soms zelfs beter in zijn dan ik).

Ben ik feminist door mijn trauma?

Misschien. Maar misschien ook niet. Misschien was de kiem er altijd al, en heeft mijn trauma het vuur gewoon wat harder aangewakkerd. Misschien had ik ook zonder mijn ervaringen gestaan waar ik nu sta, maar had ik de weg anders bewandeld.

Wat ik wél weet, is dit:

• Ik ben niet feminist omdat ik mannen haat, maar omdat ik onrecht niet kan uitstaan.
• Ik kies niet voor onafhankelijkheid omdat ik niet kan liefhebben, maar omdat ik weet hoe waardevol vrijheid is.
• En als dat betekent dat ik af en toe hoog in mijn mannelijke energie zit? So be it. Gelukkig heb ik ook genoeg vrouwelijke energie om het te compenseren.

Wat denk jij? Zijn feministen geboren of gemaakt? En hoe beïnvloeden onze trauma’s de manier waarop we in het leven staan? Ik hoor graag jouw gedachten.