Ik heb mezelf altijd afgevraagd waarom dat een van de eerste vragen is die mensen stellen. Misschien heeft het te maken met onze menselijke behoefte om patronen te herkennen en te begrijpen. Onderzoek laat zien dat mensen vaak proberen te achterhalen of iets hen zelf ook kan overkomen. Ze willen weten of er een 'reden' is, een soort geruststelling dat het bij hen anders zou gaan. Maar het is precies die neiging die het risico met zich meebrengt dat het gesprek verschuift van slachtoffer naar dader.

En dat is precies wat ik niet wil. Mijn verhaal gaat niet over hem. Het gaat over mij. Over mijn pijn, mijn herstel, mijn kracht. Het delen van zijn naam zou hem onnodig ruimte geven in mijn verhaal. Het zou de focus verleggen van wat ik heb doorgemaakt naar wie hij is. Alsof hij belangrijker is dan mijn ervaring.

Ik vergelijk het vaak met Voldemort, hij die niet genoemd mag worden. Door zijn naam niet te noemen, houd ik de macht over mijn eigen verhaal. Ik bepaal waar de aandacht ligt, en dat is bij mij.

Tijdens een van mijn eerste EMDR-sessies vroeg de psycholoog me zijn naam te delen, omdat dat de therapie zou helpen. Het werd een stevige discussie. Uiteindelijk heb ik zijn naam gezegd, maar ik besloot dat het daarbij blijft. Mijn keuze. Mijn grens. Een enkeling in mijn directe omgeving zal misschien een vermoeden hebben, maar dat is prima. Dat mogen ze zelf uitzoeken. Ik ga daar geen gehoor aan geven omdat ik niet begrijp waarom dat belangrijk zou zijn.

Mijn boodschap aan iedereen die luistert naar verhalen van slachtoffers: stel jezelf de vraag waarom je wil weten wie het was. Draagt het bij aan het herstel van degene tegenover je, of gaat het meer over jouw eigen behoefte aan antwoorden? Kies ervoor om de focus te houden waar die hoort: bij het slachtoffer, bij hun verhaal, bij hun herstel.